Als de hemel gaat vleugelen
Soms word ik zomaar meegenomen door een troep ganzen die over vliegt. Hun gakkende geluid, de klappende vleugels. Wie droomt er ook wel eens met zo’n groep ganzen mee te reizen? Zo zacht zittend tussen de klapwiekende brede witte vleugels gedragen worden naar andere werelden?
Voordat ik de natuur inga klim ik denkbeeldig wel eens op een gans of wolk. Als Niels Holgorson. Ken je hem nog? Ik kijk graag naar het YouTube filmpje en laat me meevoeren. In mijn fantasie kom ik heel ver. Ook in het innerlijk meebewegen op en tussen wolken dekens en de suizende luchtstromen.
Natuurlijk is dit me mee laten voeren op vleugels niet mijn echte werk als intuïtief schilder. Het zou een aanloop kunnen zijn. Een toestand van waaruit de motor kan starten.
Diep verlangen als motor
Het is er! Ik kan er niet onderuit. Die grenzeloze honger naar verre oorden of naar een eindeloze kosmos. Ze kunnen zich beiden uitstrekken voorbij het maagdelijk witte schilderdoek.
Voor zo’n doek mag ik graag wegdromen, niet wetende waarheen de reis me voert deze keer. Een ding is zeker, het voert me mee, laat me dwalen en zoeken. Meditatief laat ik wolken voorbij glijden als boten die me dragen. Zoetjesaan wordt het heel stil van binnen. Met discipline en geduld drijf ik mee in deze open ruimte. Wanneer kleuren en beelden opdoemen, groeit mijn focus. Dat is trouwens geen wet van meden en perzen. Er zijn meerdere wegen die in het schilderproces te bewandelen zijn.
Een levend proces
Dat levende proces is er voortdurend. Het is een onderdeel van mijn kunstenaar zijn. Niet alleen als ik voor het doek zit. Het is er niet NIET. Dit proces is er als ik stap voor stap door de natuur loop. Het is er als ik filosofische literatuur lees. Als ik reflectief schrijf en zelfs bij het gewoon grenzeloos staren in het niets.
Mijn schildersleven ontplooit zich als een gefocust leven, als een innerlijke noodzaak die me over paden leidt van ‘anders waarnemen’. Op paden brengt van innerlijke reizen. In momenten van verwonderd raken door wat mij buiten tegemoet komt. Het is een levenshouding geworden, dat steeds alert onderweg zijn.
Wie of wat roept mij?
Kijken, nog eens kijken, horen en afstemmen op de momenten dat ik een stille roep voel. Wachten op de fluistering van mijn hart. Wachten, dat is wat ik veel doe. Wachten als onderdeel van het creatieproces.
Een doek kan me roepen. Een blank helderwit doek. Een door vele verflagen beschilderd doek. Ik wacht op het signaal dat me op pad zendt: mijn intuïtie. Intuïtief worden de paletjes gevuld met verftinten. Met kleurschakeringen die met me mee vibreren. Op het doek verschijnen kleurvakken, lijnen, laag over laag. Meestal wordt het witte vlak bewerkt met mijn vingers of de muis van mijn handen. Soms ook komen er spatels, sponsjes en kwasten van pas. Ik laat me meenemen in de vleugelende bewegingen. Dat vleugelen is immers de focus geworden op dit moment in het proces. Een veelkleurig beeld vult de ruimte, fladderend, dynamisch. Hier en daar murmelen dialogen tussen kleuren en vlakken.
Mijn hart kan er van overstromen. Kleurplekjes raken verfijnd met kwastjes, sponsjes, vingers en vele passende tinten in acryl, olieverf, pastelkrijt in een eindeloos lijkende flow. En dan is er van nature zo’n moment waarop deze dynamiek stopt. . ’Uitgevleugeld’, noem ik het graag in dit geval.
Rijpingstijd.
‘Tijd om te stoppen’, zou je zeggen en dat is ook zo. Het doek gaat voor een poos in de ‘wachtstand’. En mocht je nu denken aan stilstand, zo waag ik me het als de wiedeweerga recht te zetten dat dat helemaal niet aan de orde is. Het proces krijgt ruimte en tijd om me innerlijk te kunnen verhouden tot waar ik nu ben. Rijpingstijd pleeg ik deze fase te noemen.
Intussen hou ik ervan de natuur op te zoeken om het proces levend te houden. Met het fototoestel in de aanslag laat ik me verwonderen of raak verstild. Het meebewegen op de wind, met grasjes, zelfs met de parmantig statige bewegende ooievaars, met de waterrimpels van De Berkel en IJssel, brengt me innerlijk in de sferen die ik graag later schilderend wil vertolken. Dromen, fantaseren, verstillen, samenvallen met dingen om me heen. Het proces gaat door. Via de camerazoeker verschijnen details voor de lens. Niet zelden kom ik thuis met pareltjes die extraatjes laten zien. En gelukkig is daar ook nog dat notitieblokje. Inzichten, ideeën en reflecties kunnen daarin worden vastgelegd.
Een feest voor het onbewuste zo’n wandeling. Het kan daardoor poorten openen naar bewaarde beelden en herinneringen. De titel van dit verhaal en de beelden die zijn ontstaan, zijn daar heldere weergaven van.
Het kan zo zijn dat ik in deze zoektochten meegevoerd wordt naar beelden uit het huidige leven, echter vaker naar lang vervlogen tijden en culturen. Parels zijn het, die ik dankbaar koester. Juweeltjes rechtstreeks uit mijn ziel.
Ziele schatten
Nadat er vele lagen zijn geschilderd en daarin duidelijker en duidelijker beelden opdoemen, wordt het voor mij steeds meer helder wat zich wil aandienen. Of nadat er meerdere reflecties uit de pen zijn gevloeid. Nogal eens help ik een handje door het stellen van vele open vragen, het kan een optie zijn naar het verhaal. Ja, want meestal ontpopt zich een verhaal in mijn schilderijen. Een rijkdom voor mij.
Deze rijkdom raakt me te diepste, tussen mij en de beelden is er een gevoel van eenheid, van verbinding, waardoor ik diep ontroert raak. Ik val samen met de beelden ontsprongen uit het diepst van mijn ziel. Het beeld ben ik. Een tot nu toe onbekend deel is zichtbaar geworden. Dankbaar ‘verzorg’ ik het schilderij met de grootste aandacht. In de kleinere details werk ik met fijne kwastjes, vingers en sponsjes plekjes coloristisch af.
De hemel heeft me tot daarboven en nog verder tot diep in mijn ziel vleugels gegeven.
