Een schilderproces als metamorfose.
Intuïtie.
Mijn intuïtie kent vele lagen. Het geeft keer op keer openingen. Het leidt me door een schilderproces. Het is de wachter bij de vele poorten.
Vandaag fluistert het me toe: ”Beschrijf dat proces eens. Beschrijf het eens aan de hand van het laatste doek dat je toverde.”
So, here we go.
Stapsgewijs.
Zodra zich bij mij dagelijks een volgend experiment, een nieuwe schildertechniek, een hernieuwde kleurkeuze of zo maar gedrevenheid te willen schilderen opdringt, ga ik naar mijn atelier. Ik zet een wit doek op de ezel en ga kijken. Ik geef me over aan dat wat aan mogelijkheden zich voordoet op dat moment, laat het door me heen gaan totdat een optiesterk naar voren treedt.
Bij dit doek, het vleugelend land, was dat de kleurkeuze. Schilderen in blauw en groen liet mijn intuïtie me weten. Ook heb ik me aangeleerd de suggesties dan te bevragen. “Met welk materiaal zal ik starten?” In dit geval was het acrylinkt.
Een vloeibare start van een volgend werk was eigenlijk wel een logische stap na de acylverf serie met de zoektocht van vorm naar vormloos. Het vloeibare geeft richtingen aan, mogelijke gebaren. In deze fase laat ik me leiden door verwondering die het me geeft. In het afstand nemen, waarnemen laat ik me opnieuw leiden, voeg her en daar kleuren toe. Het oog valt op het ritmische dat in de ruimte ontstaat. Welke levenskrachten tonen de kleurnuances? Zijn het luchten, de wind? Waar is het stil? Waar groeit een melodische lijn?
Mijn zintuigen staan op scherp, vanuit mijn innerlijk beweeg ik mee op de kleurvibraties en op de dynamieken. Sommige velden dijen uit, andere trekken zich terug of ontspannen.
Motief.
Stilaan richt de intuïtie zich op de gebaren, de dialogen en op de zich mogelijk tot vorm bewegende energetische veldjes. Ik zoek naar hun kwaliteiten. Zijn ze zacht of hard van aard, stromen ze, welke richting nemen ze?
In de zoektocht huist mijn vraag: Welk motief ga ik dienen? Wat wordt mijn thema? Ik ervaar daarbij de grenzen van mijn ziel. Omdat in de gebaren toch weer mijn Limburgse heuvelland dartelt grijp ik kwast en spons om daarmee zo hier en daar meer vorm of gebaar te duiden.
Geboorte.
De geboorte van het nieuwe land wordt zichtbaar. Mijn vreugde is groot. De flow om het scheppende meer aandacht te geven versterkt zich. Het nieuwe landleven uit mijn ziel groeit en bloeit. Lenteland is gebaard. Mijn intuïtie heeft me gedurende deze zielereis vele signalen gegeven. Ik stelde me fase na fase open, wachtte, keek en keek om dat wat me in liefde toevalt, te laten zegevieren op mijn doek.
