Blog landschap
Vlinderkind
Bewegen.
“Wat ’n energie”, hoor en hoorde ik vaak. Op dit moment als mijn schilderijen zichtbaar worden, eerder als ik het een na het ander op touw zette met mensen, veelal ook kinderen. En ik kan niets anders zeggen dan: “Ja, ik ben gezegend met een overvloed aan geestkracht, creativiteit en energetische potentie.”
Dat maakte dat ik eerder veel kon vormgeven, o.a. De Kinderacademie, een kunstschool voor kinderen in de natuur. Dat maakt dat ik nu, nu ik wat ouder en fysiek beperkter ben, de overvloed aan energie in mijn schilderkunst kwijt kan. Dat ik, in mijn omgeving, in de natuur, me kan herkennen in de energieën om me heen. En eigenlijk is dat altijd al zo geweest.
In de natuur.
In deze lente in dit machtig mooie Achterhoeks land ervaar ik momenteel de expansie van al wat er op springen staat, wat groeit, bloeit. Ik beleef de hevige buien, de stevige wind alsof ik gelijk een boom voeding zuig uit te natte aarde, mijn takken laat zwiepen met de stroom mee. Ik neem het zinderend zonlicht waar en tril mee op vibraties.
Het landschap brengt me in contact met m’n innerlijke dynamische mogelijkheden. En eigenlijk is dat altijd al zo geweest.
Vlinderkind.
Ik groeide ik op in het uiterste puntje van Zuid-Limburg. Op de Schilberg, een heuvel tussen Slenaken en Noorbeek.
Veel liep ik te dwalen door de lichtglooiende heuvels. De weiden achter mijn ouderlijk huis golfden licht en kabbelend omlaag. Joelend dartelde ik dagelijks ‘de berg ‘ af. Een lievelings activiteit was ook om naar beneden te rollen, daarna uitrusten onder de rij populieren en luisteren naar de hoog in de bomen ritselende zilveren bladeren. Dan weer verder fladderen op deze belevenis.
Nog steeds wordt in de lente dit heimwee wakker. Bij het zien van foto’s van dat landschap fladdert de vreugde door mijn ziel.
Fladderende ziel.
Zou het echt zo zijn dat ik die sensatie daar heb opgedaan en voorgoed heb verankerd voor de rest van mijn leven.
Nu is het verlangen er steeds. En steeds meer. Elke dag loop ik, ervaar de jaargetijden, zie het landschap veranderen. Steeds meer beleef ik hoe de natuur zich vormt, expandeert, tot bloei komt, verwelkt, naar binnen keert. Het is een groot cadeau hier deelgenoot van te kunnen zijn. Steeds weer die ontmoeting met de diverse natuurlijke verschijningsvormen. Steeds langer stilstaan om het geheim te ontvouwen. Om het magische natuurlijke leven waar te nemen. Om me te verwonderen over hoe eindeloos intelligent alles zijn weg gaat.
De lente ervaren.
Zoals elk jaar als de eerste lentesignalen zich kenbaar maken, de voege lentegeur over het land waait, als de vogels luidruchtig hun levensvreugde door het firmament verspreiden, dringt zich in mij een groot verlangen op. “Ik wil naar huis”.
Wat wil ik dan? Naar Zuid-Limburg? Of is er een dieper verlangen? Wil ik van de heuvels rollen? Of toch eigenlijk niet dat? Wat is dat huis?
In ieder geval haalde ik onlangs de doos met ‘moederland’ foto’s tevoorschijn en bekeek de plaatjes die ik maakte tijdens mijn volwassen pelgrimstochten. En ja hoor, weer dat fladderend hart, die huppelende ziel.
Begin april ontstond een nieuwe impuls. Ik zou mijn belevingen, mijn persoonlijke ervaring bij het zien van het landschap op ’n foto eens gaan verbeelden. Het landschap wilde ik abstraheren en de vibraties en dynamische waarnemingen in beeld zetten.
Dat idee wond me op!
Metamorfosekracht.
Die opwinding zorgde voor de rest. Op dit moment werk ik aan het 8e schilderij, vol plezier en sprankeling. De warme uitbundige lente helpt daarbij.
Behalve dat de betoverende energie een heerlijke input geeft , ben ik zo langzamerhand vertrouwd geraakt met ’n andere kracht, de kracht die nodig is om te veranderen, te groeien. ’n Kracht die alle levende wezens bezitten om hun cyclus van groei te doorlopen, te vernieuwen, te herhalen. Een kracht die zich eveneens aandient als je in het schilderproces volgens een thema werkt. In mijn geval is dat nu het thema: Limburgs landschap.
Intuïtief mijn weg bewandelend nu elke dag op het doek kom ik de diverse krachten, dynamieken tegen. Ik ervaar het rollen, de wind en neem diverse natuurkrachten waar. Ik ben weer dat jonge meisje dat met vleugels langs de veldweggetjes liep, onder de ritselende populieren zat en bij kikkerpoelen de vitaliteit van het leven hoorde uitbrullen.
Als een wonder ontstaat uit het ene beeld het andere, met soms een lichte, soms een rigoureuze verandering. Zoals het gaat in het leven van de bezielde schepping. Het landschap metamorfoseert.
“Ik wil naar huis”
Nee, alhoewel lopen in Zuid-Limburg ook een feest is, hoef ik er niet echt heen . Hier in de Achterhoek krijg ik veel herinneringen op een gouden schaaltje aangereikt. Het verlangen transformeert in het bewuste schilderen. De wens naar Limburg te gaan lost op. Ik hoef niet echt naar huis op de Schilberg.
De bron is in mij. In die bron al wat beweegt en tot stilstand komt om van daaruit…….
En eigenlijk is dat altijd zo geweest,
Een overzicht van de werken tot nu toe:
1.vleugelende weiden
2.hemels landschap
3.buitelende heuvels 1
- buitelende heuvels 2
- wachter van de weiden
6. wachter van de nacht
7. Stilte wandeling
8. lenteweides 1
9.vlinderkind
En zo is het eigenlijk altijd al geweest.