Zonnekracht
Wat heb ik in m’n jonge jaren van de warmte gehouden. Weken lang vertoeven op een Grieks strand en het chocoladebruin thuiskomen, zodat de Griekse sirtaki-outfit naadloos aansloot, was een feest, elke keer weer.
Maar laten we het hebben over de kracht, en wel de innerlijke zonnekracht. Ja, een verhaal apart. In m’n werk, het begeleiden van kinderen en volwassenen heb ik die kracht ruimschoots aangesproken en velen laten meeprofiteren van inspiratie en licht. Zowel tijdens de creatieve evenementen, maar ook als teambuilder en in de basiscommunicatie meetings. Grote creatieve communicatieve projecten zijn me ten deel gevallen. Niettemin is ook de andere kant van overvloedig enthousiasme menige keer een valkuil geweest. Ik ken dus ook die keerzijde: de burnt out situatie.
En nu?
Nu schuwt ik de warmte, nu in het ouder worden is die kracht er nog steeds, en ben ik vooral gericht op het licht. Want oh, wat zit dat in me. Zoveel zonnekracht, zoveel energie, zoveel licht. Graag zou ik het nu eveneens voluit willen laten doorstromen naar anderen, doch er zit ergens een rem. Die rem mag ik er steeds afhalen door oefeningen in het ontspannen, in het bewust ademhalen. Dat lukt uitstekend. Echter als ik aandacht moet spreiden over mensen, kan die kracht tot fysieke verkramping leiden. Een fenomeen dat nog de nodige beoefening vergt. Eentje die continu bewustzijn vraagt. Die oefening doe ik tijdens het schilderen. Dan laat ik m’n innerlijk licht schijnen tot in de diepe groeven van m’n ziel, zodat de authentieke kracht beelden uit lang vervlogen levens kan openbaren.
ZOMER 2018
Overvloed van warmte en licht.
Het is niet zo wonderbaarlijk dat in deze vroege zomer van 2018 de tube geel me lonkt. Eveneens niet dat er na lagen schilderen poorten ontstaan op het doek. De zomer staat immers voor de deur!
Waarheen die ingangen me zullen leiden blijft vooralsnog een raadsel. Wel is er het vertrouwen dat er een moment rijp zal zijn om voluit naar binnen te kunnen stuiven.
Naarmate de zomer vordert en de zon zich uitslooft met temperaturen van boven de 30, neemt de kleur geel de overhand totdat ik de deuren van m’n lichtatelier moet sluiten. Het is 45 in de lichttoren. Vlak daarvoor voltooi ik een laatste doek: de zonnegod.Een eerste poort ligt achter haar.
Najaar.
Het wordt november. Ik ben zoekende naar een volgend thema. Wat wil zich nu bekend maken uit de krochten van m’n ziel?
Na een lange zomer thuis, popel ik om even op pad te gaan. Er zijn boeiende exposities in het Westen. In Den Haag, in Leiden, in Scheveningen. Voor een paar dagen stap ik op de trein richting Leiden. Dat ligt centraal. En…..er is het Oudheidkundig museum met een tentoonstelling: De Egyptische goden. Mijn hart klopt sneller bij de gedachte.
Weliswaar was ik ooit in Egypte, had daar enorm krachtige ervaringen, van de mythologie is me nauwelijks iets bijgebleven. De drang nu het Oudheidkundig te bezoeken is dus groot.
Zodoende stap ik onlangs daar over de drempel en wordt onmiddellijk weer gevangen in een krachtenveld van ‘thuiskomen’, net als toen. De sarcofagen, beelden, bewerkte mummies, een kakofonie aan kunstzinnige symboliek met sacrale energieën zijn indringend en overweldigend. Als toen.
Het meest ontstaat herkenning bij de teksten van ‘Goden van de zon’. Mijn hart klopt in mijn keel, tranen vloeien als serene watervalletjes langs m’n wangen.
Ik lees: ” De zonnegod Re werd afgebeeld als een schipper op een boot die overdag langs het firmament glijdt en s ’nachts nieuwe krachten verzamelt in de onderwereld.”
Hoe is het toch mogelijk? Wat herbergt mijn ziel allemaal? Diep dankbaar vervolg ik mijn schilderstocht.
Er huist nog meer uit andere levens.