Als de hemel gaat vleugelen.
Soms word ik zomaar meegenomen door een troep ganzen die over vliegt. Hun gakkende geluid , de klappende vleugels. Wie droomt er ook wel eens met zo’n groep ganzen mee te reizen? Zo zacht zittend tussen de klapwiekende brede witte vleugels gedragen worden naar andere werelden?
Voordat ik de natuur inga of voor ik ga schilderen, klim ik er wel eens op. Ja, bij het kijken naar een YouTube filmpje van Niels Holgorson natuurlijk. Ken je hem nog? Nee, niet in het eggie! In fantasie kom ik echter heel ver. Ook in het innerlijk meebewegen op en tussen wolkendekens en de suizende luchtstromen.
Natuurlijk is dit niet mijn echte werk als intuïtief schilder. Alhoewel het brengt me ver, ik kan hoog komen , zogezegd. Heel hoog. In andere hogere werelden, sferen. En ja, wat is het echte werk?
Diep verlangen als motor.
Het is er! Ik kan er niet onderuit. Die grenzeloze honger naar verre oorden of naar een eindeloze kosmos . Ze kunnen zich beide uitstrekken voorbij het maagdelijk witte schilderdoek.
Voor zo’n doek mag ik graag wegdromen, niet wetende waarheen de reis me voert deze keer. Een ding is zeker, het voert me mee, laat me dwalen en zoeken. Meditatief laat ik wolken voorbij glijden als boten die me dragen. Zoetjesaan wordt het heel stil van binnen . Met discipline en geduld drijf ik mee in deze open ruimte. Wanneer kleuren en beelden opdoemen groeit mijn focus. Dat is trouwens geen wet van meden en perzen. Er zijn meerdere wegen die in het schilderproces te bewandelen zijn.
Een levend proces.
Dat proces is er voortdurend. Het is een onderdeel van mijn kunstenaar zijn. Niet louter als ik voor het doek zit. Het is er niet NIET. Het is er als ik stap voor stap door de natuur loop. Het is er als ik filosofische literatuur lees. Als ik reflectief schrijf en zelfs bij het gewoon grenzeloos staren in het niets.
Mijn schilderleven ontplooit zich als een gefocust leven, als een innerlijke noodzaak die me langs paden leidt van ‘anders waarnemen’. Innerlijke reizen, als ook verwonderd raken door wat mij buiten tegemoet komt is een levenshouding geworden.
Wie of wat roept mij?
Kijken, nog eens kijken, horen, afstemmen op de momenten dat er geroepen wordt, dat ik geroepen word. Wachten op de fluistering van mijn hart. Wachten dat is wat ik veel doe. Wachten als onderdeel van het creatieproces.
Een doek kan me roepen. En blank helderwit doek. Een door vele verf lagen beschilderd doek. Ik wacht op het signaal dat me op pad zendt, mijn intuïtie. Intuïtief worden de paletjes gevuld met verftinten. Met kleurschakeringen die met me mee vibreren. Op het doek verschijnen kleurvakken, lijnen, laag over laag. Meestal wordt het witte vlak bewerkt met mijn vingers of de muis van mijn handen. Soms ook komen er spatels, sponsjes en kwasten van pas. Ik laat me meenemen in de vleugelende bewegingen. Dat vleugelen is immers de focus geworden op dit moment in het proces. Een veelkleurig beeld vult de ruimte, fladderend, dynamisch. Hier en daar murmelen dialogen tussen kleuren en vlakken.
Mijn hart kan er van overstromen. Kleurplekjes raken verfijnd met kwastjes, sponsjes, vingers en vele passende tinten in acryl, olieverf, pastelkrijt.
Stilstand of afstand?
‘Tijd om te stoppen’, zou je zeggen en dat is ook zo. ’ Uit gevleugeld’, noem ik het graag in dit geval.
Het doek gaat voor een poos in de ‘wachtstand’. En mocht je nu denken aan stilstand, zo waag ik me het als de wiedeweerga recht te zetten dat dat geenszins aan de orde is. Het proces krijgt ruimte en tijd om me innerlijk te kunnen verhouden tot waar ik nu ben. Rijpingstijd pleeg ik deze fase te noemen.
Onderwijl hou ik ervan de natuur op te zoeken om het proces levend te houden. Met het fototoestel in de aanslag laat ik me verwonderen of raak verstild. Het meebewegen op de wind, met grasjes, zelfs met de parmantig statige bewegende ooievaars, met de waterrimpels van De Berkel en IJssel, brengt me innerlijk in de sferen die ik graag later schilderend wil vertolken. Dromen, fantaseren, verstillen, samenvallen met dingen om me heen. Het proces gaat door. Via de camerazoeker verschijnen details voor de lens. Niet zelden kom ik thuis met pareltjes die extraatjes laten zien. En gelukkig is daar ook nog dat notitieblokje. Inzichten, ideeën en reflecties kunnen daarin worden vastgelegd.
Een feest voor het onbewuste zo’n wandeling. Het kan daardoor poorten openen naar bewaarde beelden en herinneringen. De titel van dit verhaal en de beelden die zijn ontstaan, zijn daar heldere weergaven van.
Het kan zo zijn dat ik in deze zoektochten meegevoerd word naar beelden uit het huidige leven, echter vaker naar lang vervlogen tijden en culturen.
Ziele schatten.
Die ontdekking van wat zich kenbaar wil maken ontstaat bij mij later, nadat er vele lagen zijn geschilderd en daarin duidelijker en duidelijker beelden opdoemen. Of nadat er meerdere reflecties uit de pen zijn gevloeid. Nogal eens help ik een handje door het stellen van vele open vragen, kan een optie zijn naar het verhaal. Ja, want meestal ontpopt zich een verhaal in mijn schilderijen. Een rijkdom voor mij.
En dan is er dat moment waarop de ultieme verbinding ontstaat, waarop ik diep ontroerd of aangeraakt word. Op dat moment is het tijd om te deze ziele schatten te ontvangen. Het schilderij wordt met de grootste aandacht ‘verzorgd’. In de kleinere details werk ik met fijne kwastjes, vingers en sponsjes plekjes coloristisch af.
De hemel heeft me tot daarboven en nog verder tot diep in mijn ziel vleugels gegeven.
